Kerst

Zie je nou wel de frambozen zijn op.

En het wittebrood.

En zal je zien heb ik straks kerstdag de choco soesje met mascarpone zonder choco-soesjes.

Maar eerst alle paden af. Ik ben mijn boodschappenbriefje vergeten.

Als ik het zie weet ik wel weer wat ik daarop geschreven heb.

Om half tien s ‘avonds in een supermarkt achter een winkelwagentje.

Tien minuten opzoek geweest naar een vrije parkeerplaats.

Je vrouw in de kerststress en een file van winkelwagentjes bij de kassa.

Een hoogbejaarde met blauwgrijs haar ramt haar rollator volgeladen met kerstbonbons tegen mijn enkels.

Kun je niet uitkijken bitst ze terwijl ze de omgevallen bonbonnetjes fatsoeneert.

Kan de week nog mooier worden.

We kunnen ook gewoon met de kerst een pizza uit de oven doen hoor, zeg ik.

Gewoon de twaalfde herhaling van “Home Alone” op de bank kijken.

Chocolademelk in de magnetron tot die ping zegt en ieder een spuitbus slagroom als troost.

Ik zet intussen een bakje bramen, een bruin brood en soesjes zonder chocolade met een pak koetjesrepen in het winkelwagentje.

Daarbij zijn zaterdag de winkels gewoon weer open.

Wacht ik eerst even tot die smurfhaar rollator terrorist achter ons in de rij voor de kassa staat.

En dan laten we de kar hier gewoon zonder af te rekenen staan, en gaan koffie drinken in de stad.

Met daarbij een vette warme appelpunt met slagroom.

Vanochtend bij het kerstontbijt. Verse croissantjes, witte brood en een schaaltje frambozen.

Toch nog even langs de supermarkt geweest.

Op de speakers het begin van de 483 nummers grote afspeellijst met kerstmuziek.

Nederland is meer dan 17 miljoen selfies zegt Willem op tv.

En bij de thee witte chocoladehagelslag op de tulbandcake.

Gisteren de hele avond een tranentrekkende All you need is love(christmas) uitzending zitten kijken, en vanavond worden alle "Home alone" films herhaald.

Op de tafel dan chocolademelk en spuitslagroom.

Jullie ook allemaal fijne feestdagen.

Piek

Negenentachtig jaar.
Natuurlijk zelf het vieringtrapje op om de kerstverlichting te halen.
Stommelend op zoek naar twee pieken voor wellicht een nog te zetten boom.
Bij het naar beneden lopen mist hij een aantal treden en valt.
Ik hoor mijn vrouw die mijn naam schreeuwt, ik laat alles vallen en sprint naar boven.
Hij ligt op zijn rug zwaar te ademen.
Ze beweegt hem zich op zijn zij te draaien.
Ik zie wat bloed vanuit een snede op zijn achterhoofd op het tapijt druppelen.
Hij probeert overeind te krabbelen.
Niks aan de hand, bromt ie.
Waar al dat gedoe om hem heen voor nodig is.
Je bent gevallen, zeg ik.
Onzin hoor, niks aan de hand antwoord ie.
Jawel zeg ik weer, je bent gevallen. En je hebt een gat in je hoofd.
Hij ziet het rode plasje op het tapijt en vraagt verontwaardigd waar dat nou weer vandaan komt.
Van je hoofd, zegt mijn vrouw.
We gaan naar het ziekenhuis.

Omzichtig proberen we hem drie keer uit te leggen dat hij gevallen is.
Dat we willen dat er een dokter naar de eng brede snee op zijn hoofd kijkt.
Hij kan volgens hemzelf onmogelijk gevallen zijn.
En is de gehele gebeurtenis kwijt.
We zoeken zijn verzekeringspasje en dwingen hem toch maar mee te gaan.
In het ergste geval zijn wij hartstikke stom en brengen we hem er voor niets heen.
Zul je die dokter zien lachen om die domme mensen die met een sneetje voor een pleister langs komen.
Hij laat zich ompraten.

In het ziekenhuis vraagt de arts hem zijn vinger met de ogen te volgen.
Zijn handen voor zich uit houden en omkeren gaat niet.
Maar dat ging al niet meer sinds 1975.
Een ongelukje in de fabriek met zijn schouders.
Welke dag is het vandaag? vraagt de arts.
Zaterdag zegt hij resoluut, morgen speelt Ajax.
Knijp eens in mijn handen vraagt de arts.
Ik zie een grimas op het gezicht van de arts en een twinkeling in de ogen van mijn schoonvader.
Nou dat gaat nog prima, zegt de arts.
We hechten de snee op uw hoofd en maken een foto om te controleren dat alles nog prima in orde is.

We wachten op de uitslag van de foto.
Heb je honger? vraag ik. Het is inmiddels twee uur middags.
Nee, zegt ie. Straks tosti's maken.
Het is zaterdag, herinner ik hem, net als een aantal uren eerder aan de koffietafel.
Oh ja, soep vandaag zegt ie.
Zondags tosti's.
Morgen speelt Ajax.

Op de foto's is niets te zien, we kunnen weer gaan.
Onderweg naar huis vraagt ie zich af waar die pieken nou toch gebleven zijn.
We kopen wel een nieuwe zeg ik. Als dat nodig is.
En verstop voor de zekerheid de stok om de vieringtrap los te maken.

Lampie

Het is pas als de complete streng met alle tweehonderdenvierendertig lampjes in de kerstboom hangt.
Met elk lampje afzonderlijk aan een stekelig takje vastgemaakt.
Dat plots alle lampjes uitgaan.
Eén van de tweehondervierendertig lichtgevende sfeerverhogers heeft er de brui aan gegeven.

Een zoektocht begint naar het stroomonderbrekend exemplaar.
En na tweehonderdendertig lampjes gewisseld wordt de boosdoener gevonden.
Nu alle kerstballetjes, belletjes, strikjes en feestversiering nog aanbrengen.
Bij de veertiende opgehangen bal beginnen de lichtjes vervaarlijk te flikkeren waarna ze abrupt uitgaan.
Dit keer begin ik achteraan te zoeken.
Al bij het honderentwee-enveertigste insteek glaasje brand de hele boom weer.

Nu nog even de laatste kerstprullaria van zolder.
Weer aangekomen zijn de lampjes in de boom weer uit.
Een kerstbal wordt vermorzeld onder mijn voet.
En enige bij het kerstfeest behorende verwensingen schallen door de kamer.

Grapje, roept mijn jongste zoon, en steekt de stekker van de kerstverlichting weer in het stopcontact.

Kortom.

Hij staat weer.

En nu eerst een stevig glas gloeiende, gloeiende gluhwijn.

Sinterklaas 2014

De kindertjes zaten weer met natte haartjes bij de kachel te wachten.
De spanning was van de met groene zeep schoongeboende gezichtjes af te lezen.

Om deze wat te breken stelde vader voor vast een lied te zingen.
De heldere sopraan stemmetjes zongen van de Stoomboot en hoor wie klopt daar kinderen.
Op straat bleef een enkeling even staan luisteren naar de prachtige klanken uit het vrolijk verlichte huis.

Natuurlijk stonden de presentjes al te wachten in de gang.
Vrolijk gekleurde pakjes waarvan een aantal zelf waren voorzien van een gedicht.
Wat zijn we toch weer een bofferds riep mamman, terwijl ze de pakjes over de kokosmat uitspreide.
Zekers, moeders sprak de vader. En pakte een glimmend pakje uit de stapel en gaf het aan zijn jongste zoon.
De rode wangetjes van opwinding bij de jongen lieten hem snel het pakpapier aan stukjes scheuren.
Oh kijk, wat fijn, een wollen onderbroek.
Dat zal heerlijk warm zitten op de gure tocht naar school vader.

Dank u Sinterklaas.
Maar ook aan de andere kinderen was gedacht.
Voor de oudste dochter was er een handig naai-setje.
Om te helpen bij het sokken stoppen, zei moeder.
En voor de oudste zoon was er een heus scheermes.
Voor als het eens niet te hard waait,  grapte vader.

Voor de moeder was er een nieuwe flat screen televisie van Samsung, de Victoria secret nachtkleding collectie en een paarlemoeren ketting met diadeem.
En voor vader de volledig nieuw gedigitaliseerde collectie van de Rolling Stones, een automatic Senheiser horloge en een digitale fotocamera met Victoria Secret instructies.

Een uurtje later was het tijd voor een warme kop chocolademelk met een lekker stuk banketstaaf.
Wat zijn we toch weer verwend sprak vader.
Nou... sprak de jongste zoon die voor de gelegenheid zijn wollen onderbroekje had aangetrokken.

Dank je wel pap en mam.
En uiteraard sinterklaas, knipoogde de vader.
Waarna de kinderen hun vader en moeder op de wang kuste en ze zich opmaakt om naar bed te gaan.