Op zichzelf

Ik was zelf net 21 jaar.
Aan het werk na mijn dienstplicht in een plasticfabriek.
Wisselend 's avonds of in nachtdienst aan de lopende band stoelen uit een machine halen, vastschroeven en stapelen.
Dan na een lange nachtdienst in de ochtendtrein voor het weekend op weg naar mijn Lief in Utrecht.
Niets leukers dan om zeven uur op een vrijdagochtend in een overvolle coupé tussen de geur van tandenpasta en ochtend-odeur een koud blikje bier open te trekken.

Na een half jaar wekelijks heen en weer reizen trok ik bij haar in.
Het missen en wachten op het volgende weekend zat.
Mijn ouders die hun zoon al meer dan twee jaar alleen in de weekenden met een tas vuile was zagen thuiskomen vonden het prima.
Ik sliep als zij waakten en waakte als zij sliepen. Dus voor hun gevoel was ik al een tijdje afwezig.

Ik had zelf wat meer moeite mijn oudste dochter te zien vertrekken.
Alleen in de grote stad met alle door mijzelf ooit gemaakte fouten in het verschiet.
De eerste maanden waren dat korte nachten met veel gedraai.
Bij de wekelijks gebrachte was ging een vast gevulde tas boodschappen retour en een tientje of wat in de zakken van haar jas.
En pas na jaren konden we het een beetje loslaten.

Inmiddels is mijn oudste zoon zover.
Een paar jaar ouder dan ikzelf was. Met zo meteen gelijk een heel nieuw huis voor zichzelf.
Gelukkig maar twee straten hier vandaan.
Als ik de voordeur opendoe en mijn harde stem opzet zou hij het rond etenstijd moeten kunnen horen.
Pim, Pi-im eten.

Alles met marge zelf uitgerekend.
De huur, gas, water en het licht.
Het vaste inkomen en de wekelijkse boodschappen.
Met meer precisie dan ik ooit het avontuur aanging.
Mijn gevoel achterna met een plunjebaal kleren, een platenspeler en een koffer muziek.
Zie je pap, alles uitgerekend. Met marge voor tegenvallers.
En anders, anders pap, eet ik 's avonds toch gewoon gezellig thuis.
Wel even bellen als je boontjes hebt. Eten we die avond wel een boterham.

Zijn lief trekt bij hem in.
De twee wekelijkse tocht uit Groningen, het missen en wachten op het volgende weekend zat.
Haar spullen staan vast gestapeld in de garage te wachten op de verhuizing van over twee weken.
Ik wurm me er elke ochtend als onvermijdelijke reminder aan wat komen gaat tussendoor.

Ik hoor ze plannen maken.
En ik zie mijn vrouw met een toiletborstel en wat keukengerei thuiskomen.
Voor in hun nieuwe huis fluistert ze.
En ik weet gelijk weer waarom ik ooit bij haar introk.

Krab-paal

Onze katten scherpen hun nagels aan een krabpaal.
En dat scheelt ons toch gauw een bankstel per jaar.
Daarmee nemen we de afzichtelijke nagel-scherp plek, ooit zelf gemaakt, voor lief.
 
Hij stond in het midden van de kamer.
Een dikke paal omwikkeld met sisal touw voorzien van twee plateautjes.
Onze drie katten maakten er veelvuldig gebruik van zoals laatst ook een voorbijtrekkende spin ondervond.
Zo groot dat je hem kon horen lopen, maar vakkundig door poes Mees onderschept en met een kramslag van de gescherpte nagels doorboord.
Er werd nog even met het levenloze lichaam gespeeld maar uiteindelijk is het insect door een ver afgehouden stoffer en blik afgevoerd.
 
Gezien de omvang voor de zekerheid in de chemische afvalbak.

Hoe dan ook de paal was aan vervanging toe.
Rafels touw hingen erbij en de plateautjes pasten niet echt meer in ons VT-wonen huis.
Op zoek dus naar een nieuwe.
De Tixie krabpaal collectie in de dierenwinkel in grijs en bordeauxrood pluche, vonden we te afzichtelijk voor woorden.
Maar er bestaat ook een Cats Flowers krabpaal met rieten mandjes op verschillende plateaus die perfect zou passen in een interieur van biedemeier porseleinen beeldjes en bijpassend huilend zigeuner meisje schilderij.
Het sloot echter niet helemaal aan bij ons gevoel voor design.
Maar geen probleem. De eerste krab-paal had ik tenslotte ook zelf gefabriceerd.
Dus waarom niet opnieuw een poging gewaagd.

We wilden het deze keer echter wel serieus aanpakken.
Geen lullig paaltje met een plateautje, maar een klimboom met verschillende verdiepingen en een eventuele nestelplaats voor een gezin tortelduifjes.
Op een zondagochtend werd dan ook in alle vroegte naar het Bilthovense Bos getrokken opzoek naar een geschikte boom.
Een vervormd door eerdere stormen geveld exemplaar werd uitgekozen, en uit het zicht van de boswachter op de parkeerplaats van de Bilthovense hockeyclub op meeneem lengte gezaagd.
Hij moest tenslotte wel in ons handig autootje passen.
Zolang je niet plots zou hoeven remmen, en de stoplichten en overig verkeer zou vermijden moest dat lukken.
Met wat getoeter van tegenliggers en hartkloppingen kwamen we thuis.

Daar werd de boom even in de huiskamer overeind gezet om het effect te bekijken.
Een stroom insecten verliet onmiddellijk de boom en we bedachten dat het wellicht een goed idee was de boom eerst even te ontsmetten.
 
De weken daarna werd de boom gespoeld en voorzien van een vernislaag.
Nu was er alleen nog wat technisch inzicht nodig hoe het ding te bevestigen.
Een vallende boom midden in de woonkamer is tenslotte niet uit te leggen aan de verzekering.
 
Uiteindelijk na bevestigings- pogingen met touwen aan het plafond, stutpaaltjes aan de zijkant en verankering aan de vloer werd gekozen voor muurbevestiging via een plateau.

En nu staat ie.
We zijn er trots op.
Nou alleen de katten nog van hun angst af helpen.
En zorgen dat de hond zijn poot niet optilt.....

Moederdag

Vanochtend ging de wekker om 7 uur.
Moederdag moeder was met haar dochter nog druk bezig een koffer af te wegen. Klaar om te vertrekken voor een citytrip naar Italië.
Wat weegt een vest?
Moet die handdoek wel mee?
Nee geen boek, ik heb een e-reader.
En dat fototoestel toch gauw een kilo, houd ik wel in de hand.
Aaaah, precies goed, 10 kilo.
Zie je wel dat het kan in één koffer.
Ik zucht en zet de koffers in de auto.

Lege snelweg op weg naar vliegveld Eindhoven. Paspoort en reisbescheiden check een uur verder in de auto rond Tilburg. Wat nog precies genoeg tijd zou geven om heen en weer te rijden voor het vliegtuig echt vertrekt.
Maar het hoeft niet, alles is compleet.

Op de terugweg naar huis stop ik om negen uur in Tilburg. Ik wil even van de gelegenheid gebruik maken een verrassingsbezoek af te leggen aan mijn moeder. Het is tenslotte Moederdag.
Wel nog even bloemen scoren maar dat zou moeten kunnen want in mijn geboortestad Tilburg zijn de winkels elke zondag open.
Helaas wel pas vanaf 12 uur lees ik in elke etalage.

Dan maar door de verlaten winkelstraten op weg naar het station, waar niets meer lijkt op de stad uit mijn jeugd. "We hebben geen bloemist meer" zegt de koffieverkoopster daar. Maar misschien bij de kleine stations Albert Heijn.
Op het raam van de mini supermarkt hang een briefje op de deur
" Vanwege omstandelijkheden vandaag pas om 12 uur geopend".

Ik loop een kilometer door naar de grote XL supermarkt en wacht tot deze om 10 uur opengaat.
Uit een emmer gris ik een bos verse witte en roze rozen, reken ze af en ga naar de inpakbalie om er een boeket van te mengen.
Het geheugen in mijn handen begint bladeren te verwijderen en bloemen korenschoof te schikken. Zo komt het jong geleerde vak toch nog eens van pas.
"Dat doet u handig" zegt een mijnheer achter me.
"kunt u dat voor mij ook doen?"
En voor ik het weet sta ik voor zeven mensen boeketten te schikken bij de Albert Heijn.

Bij mijn ouders in de flat aangekomen druk ik op de bel. Ik houd de bloemen voor de camera zodat ze niet kunnen zien wie er staat. "Jahaa". klinkt het slaperig door de Intercom. Bloemenservice roep ik met een Amsterdams accent. En de deur wordt opengedaan.

Er wordt gelijk koffie gemaakt. En het lijkt wel alsof er altijd gebak is.
Waard om even voor om te rijden.
Want met geen koffiezetapparaat te imiteren.
De koffie zo lekker als die van je eigen moeder.