Brocante

Zo langzamerhand komen de jarenlang op zolder opgeslagen meubeltjes weer te voorschijn.
Opa's theekastje werd ooit gebruikt om uierzalf en kalf flesjes in te bewaren.
Gered uit de stal werd het opgeschuurd en nieuw gelakt een pronkstuk in de Utrechtse studentenflat.

Vandaar verhuisde het mee naar ons nieuwe huis in de Kanis.
Ik liet het gebarsten glas in lood ruitje repareren door Adriaan Bouwman onze dorpsschilder.
Die had aardigheid in het oude vakwerk en sneed uit de hand een nieuw ruitje op maat, en plaatste het in één streep soldeersel terug tussen de andere ruitjes. Een gulden en een bos fresia's voor zijn vrouw was voldoende de kosten te dekken.

Zeegroen geschilderd stond het daarna een jaar of drie op de babykamer te pronken.
Gekleurde babytruitjes bungelende aan de koperen handvatten op de lades in de kamer van mijn nieuw geboren dochter.

Vandaar werd het een paar jaar lang verbannen naar de schuur.
In de lades doosjes met schroeven en pluggen en achter de deurtjes een verzameling elektrisch gereedschap.
Altijd handig bij de hand. En als kastje de ideale hoogte om een plank op te zagen.

In het nieuwe huis in Kamerik stond het vers geschuurd en nieuw blauw gelakt te wachten in de gang bij binnenkomst.
Het kastje was na twintig jaar weer helemaal hip en een ideale bewaarplek voor de wanten en handschoenen en de huissleutels op het glimmende bovendek.
Mijn dochter raakte erop verliefd en we ruilde het in voor een zwart buikkastje waarna zij het in helderroze geverfd op haar meisjeskamer stalde.
Het koperen hang en sluitwerk werd vervangen door witte keramische knopjes.
Een perfecte opbergplaats voor sjaaltjes, kettingen en tientallen luchtjes die je bij het opendoen direct de adem probeerde te ontnemen.
Het kastje verhuisde niet mee naar haar studentenkamer in Utrecht.
Te weinig ruimte.

In een inloopkast achter de badkamer stond het vijf jaar te wachten om herontdekt te worden.
Inmiddels is het opgeschuurd klaar om opnieuw geschilderd te worden.
Het (inmiddels) brocante kastje doet wat oosters aan en dient dieprood glanzend gelakt te worden.
Daarna zal het voorzien worden van gouden knopjes en moet het meeverhuizen naar mijn zoons nieuwe woning.
De intentie is een oosterse uitstraling die past bij de knalrode tweedehands aangeschafte bank.

Bij het schuren kwam ik minstens drie generatie verflagen tegen.
Straks na lakken en verhuizen kan het aan zijn nieuwe leven beginnen.
In zijn bezit. Met de belofte het nooit weg te gooien.
Het moet nog zeker ergens een generatie of twee dienst kunnen doen.

Temperen

Bij afwezigheid van de Wereld draait door kijken we nu dagelijks de eerder opgehaalde uitzendingen van Masterchef Australie.
Australische amateurkoks die alles opzij hebben gezet om drie maanden lang in een wedstrijd dagelijks tegen elkaar te koken.
De editie die wij kijken bevat onder andere een voormalig fotomodel, een timmerman, een tandarts en een kapper.
Er is ook een Engelse, Canadese en sinds kort Nederlandse editie maar de Australische Masterchef heeft drie presentatoren die precies de juiste combinatie van strengheid en geestigheid weten te doseren.
Het trio bestaat uit twee bekroonde chef-koks en een fatterig culinair recensent die zijn zinnen weet te dopen in vilein.

Het beste tijdstip om een uitzending te bekijken is na de maaltijd.
Heb je net zelf een uur in de keuken gestaan om de geprakte aardappelen te voorzien van een kuiltje jus met gehaktbal.
Zie je daarna op tv een Australische metselaar gegratineerde aardappeltjes met een afgebluste wijnsaus van kappertjes en tijm met in bladerdeeg gerolde rundermoes bereiden.
Eigenlijk bijna hetzelfde als wat je zelf zojuist gegeten hebt, maar dan net even anders.

Een uitzending voor de bereiding van je eigen maaltijd bekijken is onverstandig.
Je komt er achter over veel te weinig keukengerei te beschikken, merkt dat ook wijn branden kan, en tijm toegevoegd in de verkeerde hoeveelheid smaakt naar wasmiddel.
Daarnaast ziet op de TV de presentatie van de door jou gemaakte bal gehakt er héél anders uit.

Hoogtepunt van het programma is toch altijd weer de bereiding van de toetjes.
Zo zie je bijvoorbeeld hoe je chocolade moet "temperen".
"Temperen" klikt als oud Nederlands wat zoveel betekend als "je koest houden". Even kalm aan doen, even afkoelen.
En eigenlijk past dat woord prima bij hetgeen je met de vloeibare chocolade moet doen.
"Temperen" is namelijk het voorkristaliseren van chocolade waarbij je de verwarmde chocolademassa van 50 graden Celsius terug brengt
naar 18 graden Celsius, en vervolgens weer langzaam opwarmt tot 30 graden.
Het krijgt dan een mooie glans, breekt met krakend geluid bij doorbuigen, en geeft een zacht en romig mondgevoel.

Thuis chocolade temperen is een bijzondere ervaring, en vergt een vaste hand, een engelen geduld en een rotsvast huwelijk.
Je kunt een vinger gebruiken om te temperaturen, maar vloeibare chocolade kan honderd graden Celsius worden en een vingertopje in drie seconden ontvellen.
Het lichaamsdeel daarna in de mond koelen bied wel de gelegenheid de consistentie en smaak van het product te controleren.
Kokende chocolade heeft daarnaast iets weg van gloeiende lava.
Borrelend bubbels die op het oppervlak uiteenspatten en meters hoge plafonds en muren kunnen voorzien van jaren zestig achtige vloeistofprojectie patronen.
Goed temperen van chocolade kan dan ook alleen worden bereikt na maanden van oefening.
Pas na vele bruin gespikkeld plafonds met bijkleurend kookstel en een nieuw te schrijven woordenboek aan verwensingen kan een bevredigend resultaat worden bereikt.
Temper behalve de bruine substantie ook uw humeur, probeer het smijten met keukengerei te vermijden en blijf jezelf focussen op het eindresultaat.
Begin pas met de keukenrenovatie na zes maanden dagelijkse oefening.

Bij masterchef Australia tempert men bijvoorbeeld chocolade om toetjes te complementeren met een schraapseltje snippers hiervan.
Die strooit men dan bijvoorbeeld over met mascarpone room gevulde soesjes.
Met een vloeibaar chocolade gevulde cake.
Uiteraard afgeblust met framboosschuim en ingekookte aardbeiensiroop versierd met een toefje geblenderde muntpuree.
Kwaststreekje witte chocolade ernaast, druppeltjes truffelolie, en klaar.
Eigenlijk een simpel doordeweeks toetje voor bij het kijken van de wedstrijd op de bank.
In het programma op televisie in een half uurtje bereid.

Wij zelf hebben na maanden culinair inzicht de Campina chocoladevla tot ideaal wedstrijd toetje gekroond.
Glazen schaaltje tot driekwart vullen.
Daarna vla afvullen met slagroom (uit spuitbus) tot een ferme witte berg boven het schaaltje ontstaat.
Eventueel kan men het  geheel nog verfraaien met vrolijke chocoladehagel spikkels.

Zowel chocoladehagel als Campina Melkunie chocoladevla zijn in Australië niet voorradig.
Je gaat deze combinatie dan ook in geen enkele masterchef uitzending tegenkomen.

Een gerust gevoel.

Logeerkamer

Ons huis is een pakhuis geworden.
Ik ga 's ochtens door een smal paadje door de garage op zoek naar mijn fiets.
Links en rechts staan dozen, kastdelen, bureaupoten en matrassen.
Komende maandag verwachten ze de sleutel van hun nieuwe huis.
Maar als generale repetitie staan al een paar weken de spullen vast ingepakt.
Huisraad van allerlei kunnen die straks vanzelf bij elkaar gevoegd een uniek nieuwe stijl moeten gaan worden.
Een revolutie waar wij veel van verwachten en VT wonen een apart nummer aan zal wijden.
Met af en toe verstopt bij het afval wat haar niet bevalt, en op weg langs de vuilnisstort wat hij niet zag zitten.
We gaan dat met interesse volgen.

Wij zelf hadden onze prioriteiten bij aankoop van ons huis helder.
Slapen, eten, wonen, belangrijk maar we begonnen wel eerst aan de tuin voordat binnen de eerste verf op de muren zat.

Ik verwacht dat de tuin bij mijn zoon de eerste maanden geplaveid zal blijven.
Elf meter prachtig grijze stoeptegels waar nieuwe tuin huilend onder ligt te wachten om ontgonnen te worden.
Mijn handen jeuken.

Komende weken zal het klussen worden naar ik vrees.
De doe het zelf genen hebben bij de geboorte van mijn oudste zoon een generatie over geslagen heb ik moeten concluderen.
Ook van handenarbeid op de lagere school zijn geen voorwerpen achter gebleven.
Ge-kleide asbakken werden pas na uitgebreide duiding als zodanig herkend, en zelfs dan leek het niet echt op iets om sigaretten in uit te drukken.
Hij kan daar in tegen, ondanks dat ik ervan overtuigd ben zijn vader te zijn, uitstekend leren en rekenen.

Van de styling in hun nieuwe huis zullen we proberen ons afzijdig te houden.
Een paarse muur kan tenslotte altijd weer wit worden geschilderd, of rood of geel of toch maar paars.
Als ervaringsdeskundige weet ik hoe het werkt en dat zowel de Gamma als de Praxis 12000 verschillend kleuren verf kunnen mengen.
Daarbij staat zo'n verzameling verschillende stoelen en tafels met bij elkaar geraapte borden en glazen eigenlijk wel brocante.

Wij krijgen plots wel een hoop ruimte erbij.
We dachten van zijn oude kamer maar logeerkamer te maken.
Met misschien daarin wat speelgoed van zolder.
Wat lego, een driewielertje en duplo.
Een klein schommeltje aan het plafond. En blauwe of roze muren met wolkjes of olifanten.
En een ledikant of twee.
Je weet tenslotte nooit waar al dat samenwonen toe zal leiden.
En ach.... dan staat er vast maar wat.

Groene Jonker

Op een lome zomerzondag wandelen in de Groene Jonker.
Ondergelopen weidegebied bevolkt door gevleugeld Nederland.
Met buitenlands bezoek van Nijlgans of zijn Canadese familielid.

Uit het hoge riet komt een plassende vogel-kieker aangelopen.
Omhangen met van telelens voorziene spiegelreflexcamera.
Verlost van een volle blaas stelt hij zijn driepoot op bij de grotere plas om een kolonie broedende ganzen te fotograferen.

Hij mist in het hoge riet naast hem de bruine rietzanger die fluitend om aandacht in een rietpluim hangt te wachten.
Hij steelt in het vlakke landschap de show maar wordt alleen door ons opgemerkt.

Een strak blauwe lucht boven polderlandschap.
Langs Heerens wegen in de verte een verlaten kerkje aan de plas met vol terras daarnaast van het plaatselijk café.
Licht bedompte mensenstemmen waaien kabbelend over het water.

Thuisgekomen verwijtende hondenogen.
Waarom hij niet mee mocht.
Het honderd-meter rondje in bejaarden pas geeft het antwoord.
Tjonge dat was een eind lopen.
Hij slobbert de drinkbak leeg en valt aan het voeteneinde van de hangmat buiten in slaap.
 
Daaruit twee bungelende benen.
Jammer joh, het komende uur ben ik even niet aanspreekbaar.
Even de eerste zomerdagen tot me nemen.