Tajine

Ik las op Nu.nl dat de kunstkerstboom net zo populair is als de echte kerstboom.
Wat mij betreft het begin van het einde der tijden.
Welke traditie schuilt er nu achter het uit een zak halen van de kerstboom op zolder en deze kant en klaar opgetuigd terug zetten op zijn plaats.

Gadver. Nee..

Een kerstboom dient bij een obscure kerstboomhandelaar gekocht.
Daar moet tussen een woud van kerstbomen een veel te groot uit te vallen exemplaar uitgezocht worden.
De dikte en hoogte wordt besproken en er wordt onderhandeld over de prijs.
Daarna wordt op de fiets of gepropt in een te kleine auto met de piek in de nek van de bestuurder de kerstboom naar huis vervoerd.
Daar blijkt de boom nauwelijks in de huiskamer te passen en hinderlijk aanwezig te zijn.
Voor dat de eerste kerstdag gevierd wordt dienen minimaal drie keer de kerstlichtjes wegens uitvallen vervangen te zijn.
Aan het kerstdiner zit men met kersttakken van de veel te grote boom in het bord.
Op tafel staat het vers gebraden konijn van één van de kinderen uit het schuurtje.
En pas rond maart als alle kerstnaaldjes zijn afgevallen mag de kerstboom verwijderd worden.
Dat geeft ook altijd een zucht van verlichting.
De huiskamer lijkt plots twee maal zo groot.
De eerste krokussen komen buiten uit de grond.
En het voorjaar kan worden ingeluid.

Met kerst dient er ook traditioneel getafeld te worden.
In een Tajine past geen gevulde gans.
Het puntmuts schoorsteentje van het Marokkaanse aardewerk past amper om het beest zijn achterwerk.
In het fondue setje propt men geen vers geschoten haas.
En op de scottelbraai of gourmetplaat hangen de poten van de gevulde kalkoen alleen maar hinderlijk over de rand.
Nee het wildgebraad dient vanuit een uren heerlijk geurend verspreidende oven opgediend te worden.
De heer des huizes snijd het malse vlees aan. En dan kan er geschranst worden.
Maximaal 20 minuten. Want studio sport begint op zondag om zeven uur.
Het toetje wordt op schoot tijdens de uitslagen van het schaatsen of de eredivisie opgediend.
Ja tradities.
Zo lang mogelijk aan vast houden.
Fijne kerst iedereen.

Winter

EIndelijk viel er weer eens een autoruit te krabben.
Krakende vorst die de adem de eerste vijftien minuten aan de binnenkant van de auto deed bevriezen.
Een bejaarde dame komt me in haar fiatje Punto tegemoet. In de voorruit is een klein rondje vrijgemaakt waar haar metalen brilletje tegenaan is gedrukt.
Ik kan ze nog net ontwijken.

De winter is begonnen.

Al zal het nooit meer worden als de winters uit mijn jeugd.
Daar begon je al in september kranten onder je jas te dragen om de kou te keren.

Daar begon je al in september kranten onder je jas te dragen om de kou te keren. En was het pas tegen Maart dat er geen ijspegels mee kwamen bij het snuiten van je neus.
In mijn jonge jaren was je weken ijsvrij van school om te gaan schaatsen.
En elke winter was er een Elfstedentocht.
Je liet je kleine zusje de mate van vorst controleren.
Bleef ze met haar tong aan de leuning van de brug kleven dan was er strenge vorst.
Je had als je je snel uit de voeten maakte de hele dag geen last meer van het kind, en kon waarschijnlijk al binnen een paar dagen de schaatsen aan gaan trekken.
 
Het ijs testen op draagkracht was wel altijd een heikel punt.
Met je klasgenoten stond je aan de rand van de vaart te wikken en te wegen.
Maar als een koppel eenden eroverheen kon lopen moest het toch sterk genoeg zijn.
Het was natuurlijk wel zaak snelheid te maken.
Hoe korter de voeten het ijs raken hoe groter de kans de overkant te halen.
Na een dag of drie natte kleren in de klas was het dan meestal wel sterk genoeg.
En konden we beginnen met tochten over het kanaal.
Dat ging vroeger even anders als tegenwoordig.
Geen energiedrankjes, thermo ondergoed, satelliet plaatsbepaling en gelaagde schaatspakken.
Maar gewoon een wollen sjaal een winterwortel en een krant onder de jas.
Je stopte pas met schaatsen als de vingers zwart begonnen te worden of als je onderweg een oor verloor.
Dat merkte je pas als je een verschil begon te merken in het geluid van je linker of je rechtersslag.
Maakte je rechtersschaats geen geluid meer was de kans groot dat je aan die kant onderweg een oor was kwijtgeraakt.
Wat jammer was want nu moest je de honderdvijftig kilometer terug schaatsen om het te gaan zoeken.
Maar als het te lastig werd liet je het daar maar bij.
Pas ergens rond 1968 begonnen de Beatles stereo platen te maken.
Dus tot die tijd was er met één oor goed te leven.

Ja die winters van elke jaar een Elfstedentocht komen niet meer terug.
Maar nou zag ik vanochtend een meerkoet over het eerste ijs lopen.
Dus als ik nou snel een aanloop neem.

Nestje

Opa zit in de kamer. Vanaf de straat is het schaatsen te volgen. Sven Kramer rijd blijkbaar een persoonlijk record. Zachtjes trillen de ruiten op het commentaar van Herbert Dijkstra. De televisie staat op volle geluidsterkte. Evenwel zit opa met een koptelefoon op de wedstrijd te volgen. Zijn derde inmiddels. 
De eerste werd door zijn knokige eelthanden in tweeën gebroken bij het vervangen van de batterijen.
Te kleine batterijen voor te grote handen. 
De tweede heeft bij elkaar gehouden met plakband toch zo'n half jaar gefunctioneerd. Achtergelaten op de stoel maakte het neerploffende gewicht van opa een einde aan het leven van het stukje technisch vernuft.
Ondanks een paar meter ducktape op beide gebroken helften was hij niet meer te redden.
Voor zijn 91 verjaardag vorige week kreeg hij een nieuwe.
Een zelfde modelletje als de andere twee. Dat scheelde weer uitleg over de werking.
Nu nog de logica doorgronden van de samenhang tussen geluidsterkte van de TV en die van de koptelefoon.

We zijn er met de hele familie om de tuin onderhanden te nemen.
Hij mag zich nergens mee bemoeien en dient verplicht huis te houden.
De 25 jaar geleden neergezette schutting bezwijkt bijna onder het gewicht van de woekerende klimop.
We snoeien een klein geladen vrachtwagentje aan groen wikkelende takken weg.
De flapperende schutting wordt vakkundig hersteld door mijn jongste zoon met wat handige plankjes.
Hij komt kijken naar de kale schutting die 15 jaar verscholen lag achter het weelderig groen.
Waar dat nou voor nodig was.?
Die schutting zat verankerd met schoren en bouten en laswerk.
Dat kon niet kapot want hij had die nog zelf gemaakt.
We wijzen naar de schoren en bouten die nog steeds muurvast op zijn plek hangen.
Gemaakt door Opa die alleen dingen kon maken die een paar levens lang mee moesten gaan.
De schutting echter ooit aangeschaft bij een doe het zelf gigant was niet met zijn kwaliteitseisen samengesteld en was los gekomen van de metalen steunen.
Maar kijk, "Jasper heeft het hersteld".
En ik wijs naar de herstel plankjes waar hij even wankelend aan rukt.
Het blijft zitten.
Het is dan ook een kleinzoon die het gerepareerd heeft.
En ik schat dat het plankje houd tot zijn honderdste verjaardag want ik zag de spijkers die gebruikt werden.
Het is voldoende hem weer naar binnen te laten gaan.
Ik hoor de televisie weer op volle strekte aangaan.
Ongetwijfeld met de volumeknop van de koptelefoon.

Anita heeft de nestkastjes naar binnen gehaald.
Binnenin vinden we een van hondenhaar gemaakt nest met daarin acht gespikkelde eitjes.
Ik herken de stugge blonde haren van onze zestienjarige hond.
Vond ze niet erg.
Dat de koolmeesje haar coupe gebruikte voor het bouwen van hun nest.
Maar of ze dat volgend jaar weer kunnen doen?
We zullen in ieder geval het nestkastje wat verder weg hangen.
Iets verder van de schuifpui waar onze katten door naar binnen en naar buiten gaan.
Vermoedelijk de reden dat de eitjes nooit uitgekomen zijn.
Maar wel een mooi voorjaarsplaatje zo midden in de herfst.

Fietsen

In België en Brabant waar het wielrennen is uitgevonden fronst men de wenkbrauwen.
Ging men vroeger met ongeschoren benen de Muur van Gaarsbergen te lijf in de ronde van Vlaanderen.
Tegenwoordig zijn de vlieggewicht renners tot de neusharen kaal geschoren en fietsen ze op rijwielen die bij stevige wind verankerd dienen te worden.
Waar een Wim van Est in 1954 nog met een pakje bruine boterhammen met kaas aan de tour de France begon, worden de cyclisten nu volgepompt met in laboratorium samengestelde prestatie-preparaten.

In 1967 won de plaatselijke postbode Jeane van den Enveloppe nog de "Draai van de Kaai" in Eindhoven.
Jeane had die maand net verkering met de blonde Jojanneke uit Zevenbergen.
Eke middag had Jojanneke een uurtje vrij van de Vivo kassa om langs huis te gaan.
De postbode werkte daarom elke ochtend als een bezetene zijn bezorgronde af om op tijd bij Jojanneke te zijn.
Haar blonde haren, stralende lach en elke middag afwezige ouders brachten hem die maand in topconditie.
Tijdens de deelname aan de "Draai van de Kaai" wist Jeane daarom de voorsprong op het peloton op te bouwen tot twintig minuten waarbij hij onderweg ook nog eens drie aangetekende poststukken wist af te leveren.

Legendarisch is ook de "ronde van Spaans Baskenland" van 1964. De veelal Vlaams en Nederlandse renners moesten het parcours nog volgen met het ANWB stratenboek aan het stuur.
Op zich geen probleem behalve dat bij het plaatselijke tankstation alleen de Spaanstalige versie voorradig was.
Drie wielrenners zijn die cours bij de Zwitserse grens gefinisht. Twee renners werden gesignaleerd op een markt in Marrakesh en Zes renners werden gespot in een Belgisch frietkot in Zavegem.
De uiteindelijke winnaar was Nolleke van Gempel die behalve een mud aardappelen, een bidon Trapist en een belga kauwgum ook van huis een Nederlandstalig stratenboek had meegenomen.

Kon je vroeger nog bewegen op een omafiets voorzien van krom stuur en een met knijper vastgemaakte speelkaart op het wiel.
Tegenwoordig moet je over de juiste spullen beschikken.
Een fiets moet met 1 pink te dragen zijn. Het zadel moet het zeemleren zitvlak in gel golfjes onderweg masseren. En op elk moment moet snelheid, afstand, locatie en energie verbruik via een appje op de telefoon wereldwijd te volgen zijn.

Het zijn dan ook met name Golfers die zich bekeren tot de wielersport.
Het Nordic walken met 1 stok is dan ook een beetje op zijn retour.
De beoefenaars, over het algemeen mensen met te veel tijd, te veel geld of een slechte kledingsmaak, willen wel eens wat anders.
Weg uit het elitair afgesloten reservaat waar je je alleen met een ledenkaart mag begeven.
Daar naar waar meer mensen je kledingkeuze en doelloze vrijetijdsbesteding kunnen bewonderen.
De wielersport.
Daar kun je probleemloos duizenden eurootjes kwijt aan spullenboel, en daar gezellig met elkaar over kletsen.
En....
Je mag je gewoon straffeloos in onvoorspelbare kleurencombinaties in het openbaar voortbewegen.
Er is eigenlijk maar 1 regel.
Maar dat was bij de echte golfer eigenlijk al common practice.
De benen dienen namelijk geschoren.
Het is een kwestie van hygiëne.
Van beenhaar is namelijk al jaren bekend dat het zwaar besmettelijk is.
Als je als man bijvoorbeeld je benen niet scheert.
Voor dat je het weet.
Zit er haar op.
En dat is natuurlijk geen gezicht onder een geel, paars gestreept shirt met rode bolletjes.

Platteland

Op het platteland heb je vaak nog een huis met tuin.
Geen postzegelformaat met een paadje naar de schuur, maar een stukje landgoed met een oprijlaan naar het huis.
Plattelanders hebben dan ook geen stadse hobby's als joggen of postzegels verzamelen.
Voor dat soort flauwekulletjes is geen tijd, want de tuin moet onderhouden.
Daarbij wordt serieus gereedschap gebruikt.
Gardena is voor de stadse lui.
Hier maait men het gras met benzine dampende motormaaiers en gebruikt men nog ouderwets gereedschap als een zeis of sikkel.
De plattelanders hebben dan ook vaak korte honden en kleine vrouwen.
Een zeis is tenslotte een scherp stuk gereedschap dat menig herdershond tot teckel formaat heeft teruggebracht.
Maar de plattelanders doen daar niet moeilijk over.
Daarbij een kleine vrouw en een korte hond eten minder.

Een plattelander heeft geen KNMI of buienradar nodig.
Ze doen een neusgat dicht, blazen een kwat snot op hun hand en bekijken de kleur en consistentie.
"Woater na de huugste zon" betekend bijvoorbeeld dat het middags gaat regenen.
En jawel, zeker en vast valt er die middag een fikse bui.

Een plattelander wordt honderdtien jaar oud.
Vaak met als doodsoorzaak een hartaanval in bed waar hij nog tierig de liefde bedrijft met zijn kleine vrouw.
Oorzaak van de hoge leeftijd is goed eten.
Vreemd voedsel van uit de stad zoals quinoa, bananen en rijst zijn de plattelander onbekend.
De twaalf boterhammen ochtends worden met dikke roomboter besmeerd en vervolgens belegd met kaas of ham.
Smeersels als pindakaas, hazelnootpasta of gekleurde hagelslag zijn de plattelander onbekend.
Daarnaast zijn ze niet voorradig bij de plaatselijke Vivo.

Bij het avondeten wordt kip genuttigd vanuit een grote pan.
De jus wordt eruit gedept met een witte boterham.
De door moeder de vrouw middags gekookte pudding is voorzien van een stevig vel.
En de maaltijd wordt besloten met een flinke mok koffie.
Daar drinkt de plattelander er doorgaans voor het slapen nog twaalf van.
Donkere koffie met Buysman smaakversterker en een drijvend vel van gekookte melk.
Tegen tien uur wordt zonder uitzondering de echtelijke sponde opgezocht.
Tenzij Ajax of het Nederlandse elftal die avond een wedstrijd speelt.
Vanuit het bed met in hoogte verstelbare Auping matras wordt naar de gecurvde grootbeeld led televisie gekeken.
De surroundsound speaker set laat het geluid van Piet Paulusma's weerbericht goed doorkomen.
Daarbij wordt vrolijk gelachen.
"Die Piet", man heeft geen idee. En weinig snot op de palmen..
Na het laatste journaal wordt dan het licht uit gedaan en gaat men slapen.
Of men test de kwaliteit van het hart.

Zo gaat het leven voort op het platteland.
Als geëmigreerd stadsmens getrouwd met een plattelander dien je er voor acceptatie minimaal eerst vijftien jaar te wonen.
Men kijkt graag eerst nog even de kat uit de boom.
Maar zo langzaam tijdens het veertiende jaar begint men voorzichtig de hand op te steken als begroeting.
Uiteraard was jou aanwezigheid reeds lang in elke familiekring besproken.
Als die van de stad die getrouwd is met die van die van één van hen.
Maar men wilde even zien wat daar bij hun op het platteland kwam wonen.
Je was al eens ramen lappen gespot in een roze hemd. Dus er was grote terughoudendheid.
Maar inmiddels waren er drie kinderen geboren en die waren heel aardig gelukt.
Dus het zal toch wel goed zijn. Al houd men uiteraard de boel in de gaten.

Ja het platteland.
Heerlijk wonen, en als je eenmaal ingeburgerd bent sta je altijd met droog weer te schilderen.

Pokemon go

Kinderen spelen tegenwoordig niet meer buiten.
Want buiten heb je geen koelkast.
Er is geen playstation portable. En met de xbox naar het park vergt een te lang snoer.
De enige mogelijkheid dus kinderen naar buiten te krijgen is tijdens schooltijd het huis af te sluiten of het kinderbed in de tuin te plaatsen.
Of zorgen dat ze buiten kunnen gaan gamen.

Welnu, dat laatste is gelukt.
Onze Japanse vrienden van Nintendo hebben een Pokemon spelletje uitgebracht voor de mobiele telefoon.
Het heet "Pokemon go" en de bedoeling is dat je met je mobieltje buiten de deur op zoek gaat naar rondzwervende virtuele Pokemon beestjes.
Die kunnen overal opduiken en zie je via de camera op je mobiele telefoon plotseling verschijnen.
De bedoeling is dan zo'n Pokemon met je mobieltje te vangen.
Wereldwijd hebben jongeren massaal het spelletje omarmt.
En de zieltogende firma Nintendo weer aan de top gebracht.
En mocht het je nog niet opgevallen zijn.

De spelers zijn makkelijk te herkennen.
We leken op een zwaar vergrijsde samenleving af te stevenen.
Maar nee ze zijn er weer.
Kinderen op straat.
Vaak nog bleke jongens en meisjes, want het spel is nog maar net uit, die in groepen turend door hun mobieltje door de stad zwerven.
Glurend en turend op zoek naar Pokemon wezentjes.
Die wezentjes kunnen overal opduiken.
Op straat, in gebouwen, bij Mac Donalds of in het park.
Het is als oudere niet Pokemon speler wel even wennen.
Je moet slalommend kinderen ontwijkend op de fiets naar je werk. Want overal lopen kinderen met een mobieltje in hun hand. En ze letten maar op één ding. Het mobieltje in hun hand.
 
Maar ook op het werk is het nog even wennen.
Het plaatselijke ziekenhuis bijvoorbeeld heeft een aantal jongeren met mobieltje vriendelijk verzocht de operatie kamer te verlaten.
Maar dat wenste ze pas te doen nadat ze de daar aanwezige Vlees Pokemon gevangen hadden.
Een klein groepje kinderen is door de plaatselijke politie van de treinrails afgehaald ondanks dat hier een gras-pokomon gesignaleerd was.
De trein van kwart over 8 uit Utrecht kwam een kwartiertje later binnen.
Toch wordt de "Pokomin Go" rage vooral als iets positiefs gezien.
Zo kwamen er reeds enige positieve signalen vanuit de Katholieke Kerk.
Na jaren van leegloop in de kerk kwamen afgelopen zondag zo maar weer honderden kinderen opdagen tijdens de heilige mis.
Niet dat ze bleven zitten om te luisteren, maar er werd over de kansel en door de biechtstoel gejaagd op een heilige picachu, De voorgangers zien in de terugkeer van de jongere nieuwe hoop en het wachten is op de eerste gevallen van door voorgangers persoonlijk opgelegde bekering.
 
Ook op de sport velden, parken en in winkelgebieden wordt de toeloop van geïnteresseerde jongeren toegejuicht.
In een winkelcentrum in Maartsendijk had een groepje jongeren 12 Chiwawa's gevangen, 3 mopshondjes en zes Pekinezen.
Dit heeft het straatbeeld in met name Maartsendijk aanzienlijk verbeterd, Maar naar verluid is het een landelijk trend.
Op de Mont Ventoux dacht iemand van de week tijdens de tour de France een gele pokomon gevangen te hebben.
Het bleek echter om een befaamde wielrenner te gaan.
Kortom het is even wennen. Maar voorlopig is het straatbeeld veranderd.
En krijgt de jeugd goddank weer wat kleur op de wangen.

Dakgoot

Het plan was deze week de dakgoot te gaan schilderen.
De weergoden hadden mijn dakgoot echter voor andere dingen nodig.
Een gemiddelde maand neerslag moesten ze er vandaag in verwerken.
Een fietstochtje zat er dus ook al niet in.
Hoewel gisteren als voorbereiding de benen hiervoor nog uitgebreid zijn geschoren.
Niet dat ik begreep wat het nut hiervan was. Maar mijn race-fietsende mannelijke collega's hadden verzekerd dat dit veel aerodynamischer op de fiets zat.
Je moest het daarna wel bijhouden. Niet alleen vanwege het stoppel effect dat panty's doet ladderen. Maar ook uit esthetische overwegingen.
 
Ik blijf het vreemd vinden. Want ik draag altijd een lange broek op de fiets. En eigenlijk nooit panty's.
En uit esthetische overwegingen laat ik mijn ontblote benen altijd zoveel mogelijk bedekt.
Mijn vrouw die mijn knieën kent. Waardeert dit ook zeer.
Er lopen tenslotte ook gewoon kinderen op straat, en je bederft zo achteloos blootpoots lopend langs een terras menigeen's eetlust.
Het gaf me wel een inzicht in de vrije tijdsbesteding van mijn fietsende mede-werkers.
Zouden ze er ook bijpassende pumps bij dragen?

Moederdag

Mijn moeder is van voor de oorlog.
Toen men nog degelijk spul maakte zonder flauwekulletjes.
Er was maar één frisdrankje en die kwam van Exota.
Limonade maakte je van Ranja en die zat niet in een handig knijpflesje maar kwam uit een glazen fles met plakkende dop.
De regels waren simpel. Je moeders naam was Mam, U of "oos Moeders".
Voornamen waren voorbehouden aan kinderen.
 
Je moeder was de vrouw die s'ochends voor dat jij naar school ging je boterhammen had gesmeerd.
Een glas ranja klaar had staan als je middags thuis kwam.
En je dwong op zomerse dagen in een belachelijke korte broek rond te lopen.

Als je wat uitgevreten had hing er een mattenklopper in de schuur.
Die verliet die plek alleen voor het kuisen van de deurmat en de kleden.
Maar was als dreiging afdoende niet al te ver van het pad af te dwalen.
Zij had ooit met je vader je belachelijke voornaam bedacht die tot de dag van vandaag verkeerd geschreven wordt.
Maar die ik nooit veranderen zal omdat zij ze ooit gegeven heeft.

Met Moederdag kleide je een asbak of zong je een ingestudeerd gedichtje.
En al rijmde geen van alle woorden. En leek de asbak meer op een platgeslagen ei.
Ze was er altijd blij mee en tikte haar as er jaren voor je op uit.
Mocht je ze overigens ooit nog willen hebben, heeft ze ook vast nu nog ergens je versje bewaard.
Nu nog staat er een ooit door mij gekleid zigeunerinnetje in de vitrine.
Slecht geglazuurd en alleen met uitleg vaag als violist te herkennen.
Maar ooit in de vierde klas van de lagere school aan haar geschonken.
Als iets wat kinderen voor hun moeder doen.
En moeders tot in het bejaardenhuis bewaren.
Als, "kijk eens heeft mijn zoon gemaakt".

Dus ben ik vanochtend in alle vroegte aan het werk getogen.
En heb ik een pracht exemplaar gekneed.
Met een dik vet hart in het midden gekerfd.
Het lijkt zelfs met half dicht geknepen ogen op een echte asbak.
Doe ik er een gedichtje bij, met plaatjes zoals vroeger in poëzie albums.

Voor de liefste mama van Nederland
leg ik mijn speelgoed even aan de kant
knuffelen, troosten, voorlezen van een verhaal
mijn mama kan het allemaal
daarom krijg jij dit jaar een lintje
van je eigen kindje
zodat iedereen kan zien
mijn mama is de queen
(oh... en mam, je bloemen zijn onderweg en komen vandaag. Tot gauw en een dikke zoen)

Tegeltuin

Zo'n 5000 kilometer zuidoost van Dubai ligt Kamerik.
En daar bevind zich de tegeltuin van mijn zoon.
Een classicistisch hoogtepunt in tuinontwerpen.
Zover het oog reikt vierkante trottoirtegels omheind door willekeurig in hoogte geplaatste tuinschermen.
Om de stijl volledig door te voeren heeft de vorige bewoner in het achterste deel van de tuin grindtegels onder de trottoirtegels gelegd.
Bij de eerste opgravingen kwamen deze in kiezel ingelegde mozaïektegels als verassing tevoorschijn.
Echter mijn zoon woont er nu.
En bij kinderen van onze beide genen wekt enkel tegeltuin zware depressies op.
Zo gaat dat nou eenmaal in de natuur. Je wordt er erfelijk mee belast.
Lichte misselijkheid bij de aanblik van een kunstkerstboom.
En zwaar overgeven bij de aanblik van een bosje zijden neptulpen.
Het is enkel zijn voorliefde voor groene kool die mij aan mijn vaderschap doet twijfelen.
Zijn weelderige haardos en hoge universitaire cijfers nemen die twijfel daarna natuurlijk onmiddellijk weer weg.

Als eerste stap op mijn laatste vakantiedag de grindtegels onder de trottoirtegels verwijderd.
Daarna de schutting met wat nieuwe palen weer volledig
waterpas herbevestigd.
Enigszins vloekend een stuk vingernagel achtergelaten tussen twee gestapelde grindtegels.
Het is namelijk ook erfelijk bepaald minimaal licht gewond te raken bij zwaar lichamelijke arbeid.
Elke vorm van coördinatie stoornis is tot ver in de bloedlijn van de van Hestjes terug te vinden.
Ons met een tas om de arm vrijelijk in een porselein winkel los laten is vragen om moeilijkheden.
Vrij geplaatste museumstukken worden onverstoorbaar omvergelopen en het is algemeen bekend dat de beroemde Spaanse mozaïeken van Gaudi na een bezoek van een van Hest aan de plaatselijke Blokker zijn bedacht.

Met een pleister om de vinger aan het einde van de dag alles klaar gemaakt voor de volgende fase.
Ik schat nu nog een kruiwagentje of 100 verse tuinaarde voor in de tegelloze gaten.
Een vrachtwagentje tuinplanten en struiken voor de ultieme tuinervaring.
En een aanhangwagentje strategisch geplaatst tuinhout als pergolaatje voor de zichtlijn naar achter.
Om het ergste weeïg gevoel in de maag kwijt te raken vast een door mijn "lief" gekocht appelboompje neergezet.
Want we zijn wel een paar weekendjes en een verband doosje verder voor het echt tuin mag gaan heten.

Haag

Vroeger gebruikte ik ze vaker.
Automatisch zonder erbij na te denken.
Maar met het verstrijken van de jaren gezeten achter een bureau, had ik ze wat minder nodig.

Gisteren "even" de 35 jaar oude beukenhaag verwijderd uit de tuin.
Met de jonge tuinman van hiernaast.
En vanochtend wist ik weer dat ze er nog waren.
Spieren.
Onvoorbereid waren ze ingezet, uit massa's vlees losgeschoten en piepend aan het werk gegaan.
De hersens spieren dachten nog dat ze 22 waren en gaven de arm en rugspieren opdracht gezellig mee te doen.
Vanochtend is alles op slot geschoten, is mijn lichaam in staking en doet alleen ademen maar een beetje zeer.
Het kopje koffie laat ik op de aanrecht staan en ik probeer door voorzichtig voorover te buigen met de lippen de koffie op te zuigen.
Optillen zou onmogelijk zijn want daarvoor zou ik een arm moeten buigen.
Eigenlijk is helemaal voorover buigen onmogelijk maar twee in elkaar geschoven rietjes werken ook prima.

Ik probeer een zombie loopje naar de ijskast om de boter en beleg te halen.
En besluit dat het vandaag een dieet dag wordt.
 
Eigenlijk gaat leunen tegen een deurpost nog het beste.
En een prima plek om rustig naar buiten te kijken en de wereld aan mij voorbij te zien trekken..
Daar loopt de jonge tuinman van hiernaast, die buiten zijn zoontje in de lucht gooit en handig opvangt.
Een duim omhoog steekt en roept "volgende week de planten erin.".
Met moeite buig ik een arm en laat een duim vanuit mijn pijnlijke hand omhoog schieten.
"Net zo makkelijk..... doen we hoor".

Paadje

450 kilometer ten noorden van Parijs ligt het pittoreske Kamerik.
Het is daar waar ik deze week de vakantie doorbreng.
Met een druppel aan mijn neus.
Blootgesteld aan het frisse polderbuiten.
Geen loom opkijken vanaf het zwembad met een roze parasolletje in je glas.
Maar straatzand dat schuurt in je handen en de vingers ruwt.
Trottoirtegels die tegen het aluminium van de kruiwagen bonken.
En klevende modder onder de laarzen die je centimeters laat groeien in een dag.

Er moest namelijk weer geklust worden.
En de zegen van kinderen is dat ze gevraagd of ongevraagd altijd je hulp krijgen.
Vandaag is mijn oudste zoon aan de beurt.
Zijn tuin moet ontdaan worden van trottoirtegels. Die moeten tussen de Hollandse hagelbuien door versjouwd naar zijn moestuin.
Daar worden het handige paadjes die slingeren tussen kiemende tuinbonen en opgroeiende groene kool.
Zo'n honderd trottoirtegels heeft hij daar nodig.
Een paadje van tien tegels wordt vakkundig aangestampt door mij over de groen kool gelegd.
Een beginnersfoutje ik geeft het toe, maar die dingen gebeuren.

Vier hagelbuien en een uitgewrongen onderbroek later ligt alles op zijn plaats.

Hij vraagt me advies over de schutting.
Die is door de vorige bewoners ernstig verwaarloosd.
En moet opnieuw gezet. Met wat extra lange palen ertussen zodat ze niet met elke wind meebeweegt.
"Hoelang heb je eigenlijk vakantie?", is zo'n ongevraagd verzoek voor hulp.
Maar ik lees mijn kinderen al jaren tussen de regels door.

Dat gaat zich natuurlijk straks ook allemaal vanzelf terug betalen.
Als we over veertig jaar bepamperd overwinteren in een bejaardenwoning.
En de kinderen gevraagd of ongevraagd langs komen om te helpen.
Wat nog een hele tour is zo'n eind rijden en vliegen naar Tenerife.
Maar met een roze parasolletje aan het zwembad is dat gauw vergeten.
Alleen dat schurende strandzand. Dat overal tussen gaat zitten.
Zou eigenlijk een vlondertje voor moeten komen.
Zal eens vragen hoelang ze blijven.
En of het ver is naar de bouwmarkt.

Pritt

Kijk natuurlijk spookte wij vroeger ook wel eens wat uit.

Toen in de klas het gerucht ging dat je high werd van het snuiven van lijm hebben ook wij weken met een prittstift onder een neusgat gehangen.

Waarbij overigens het enige effect was dat bij gebruik van tissues stukjes papier klevend aan de neusvleugels bleven hangen.
Met name bij de pritt powerstift bleek dat papier nog verdomd lastig te verwijderen.

Mannenzweet was het afrodisiacum voor de verleiding van vrouwen stond ergens in een wetenschappelijk stukje van het Brabants Dagblad.

Mijn twaalf weken lang in de sportschool afgetrainde puberlichaam leidde ongewassen in de trein alleen maar tot meer ruimte in de coupe.

Geen meisje die in mijn walmend torso interesse had.

Natuurlijk sloeg dit om toen ik me op de Disco stortte.

De 7000 door het buurmeisje opgestikte glitterkraaltjes op mijn witte discopak hadden het gewenste effect.

Een idioot die op een vrijdagavond op zijn brommertje als een glitterbal op weg was naar de plaatselijke dancing moest wel iets hebben.

Daarbij stonden de door mij gemaakte exotische dansbewegingen in geen enkele verhouding tot wat op dat moment gangbaar was.

Maar uitgevoerd met een stoïcijnse vasthoudendheid en extatisch gezicht werd het als vernieuwend geaccepteerd.

Een ritje mee naar mijn ouderlijk huis achterop mijn oranje Thomos brommertje ging de meisjes wat ver.

De in de dikke van dalen opgezochte betekenis van het woord "platonisch" maakte ook dat weer duidelijk.

Het meisje waarin ik op school interesse had was meer van de punk.

Drie banken voor me in de klas zat ze met blauw haar en veiligheidsspelden door de oren mooi te zijn.

Er was wat verbazing toen ik op een dag met groene hanenkam gekamde haren het klaslokaal binnenkwam, maar ik had wel haar aandacht.

Mijn door de neusvleugel geprikte kippenbotje maakte mijn devotie voor het punkgenre verder volkomen duidelijk.

Maar mijn aandacht voor het genre verdween toen ik het onderwerp van mijn devotie zoenend met een disco meisje van een klas hoger in het fietsenhok aantrof.

De dag daarop was ik gestekeld geknipt vastberaden het vreemdelingenlegioen of het klooster in te gaan.

Mijn moeder zag mijn hormonale knipperbal gedaanteverwisseling en begon zich ermee te bemoeien.

Ze verwees naar alleenstaande dochters van lieve collega's en nodigde dan vaak zo'n jampotglazen gebrild meisje uit voor de thee.

Waarbij ze me na koekjes neergezet te hebben me met zo'n wicht achterliet om iets anders belangrijks te doen.

Nadat ik dan kort achter elkaar veertien lange vingers uit de koekjes schaal naar binnen schrokte daarbij luid spetterend van de thee gorgelde was dat meestal ook een eenmalig bezoek van zo'n meisje.

Ik kreeg wel een wat twijfelachtige reputatie bij mijn moeders collega's.

Een homoseksuele collega van mijn moeder opperde dat ik misschien wel van de herenliefde was.

Waarna een hoogst merkwaardige voorlichtingsgesprek volgde dat eindigde met uitwisseling van het adres van een herencafe en plaatselijk urinoir.

Ik bleef bij mijn standpunt van het vreemdelingenlegioen. En tondeusde het haar nog maar eens een standje lager.

De oproep voor militaire dienst kwam als geroepen.

In het militaire hospitaal kwam ik haar tegen.

Het klooster was gelijk geen optie meer.

De eerste

Een tweede dag die aan het voorjaar doet denken.

"Pap, wil jij rijden want ik heb nog nooit met een aanhangwagen gereden."

Op weg naar een geitenboerderij om een aanhangwagen vol mest te gaan halen.

Walmend de inhoud verspreiden over de moestuin.

En bidden dat de geur niet in de smaak van de bonen en kool gaat blijven hangen.

Middags in een van zolder gehaalde tuinstoel de eerste vlinder van het jaar voorbij zien fladderen.

En daarna met de hogedrukspuit de winter van het tuinterras vagen.

De jas op de steel van een tuinhark tegen de muur.

En de mouwen opgestroopt.

Kon ik op het einde van de dag bij het wassen van de handen, bijna zien waar het horlogebandje had gezeten.

Zou ook van het gespetter van de tegels kunnen zijn geweest.

En de mistig geworden bril.

Rond vijf uur gaat de verwarming buiten radicaal uit.

Om te laten weten dat het nog maar begin maart is.

In de ochtend hangt de vergeten jas wit bevroren in de schaduw nog aan de steel van de hark.

Ik verwacht een uurtje of twee voordat de zon daarop de vorst zal verwijderen.

Heeft ie met een beetje geluk zo rond het middaguur weer opgestroopte mouwen.

Abdominal

In de auto naar de supermarkt.

Zullen we die pasta carbonara vanavond maken.?

Met van die kleine spekjes, blokjes ham en shiitake paddenstoelen?

Of toch maar iets gezonder?

Want moet misschien toch zo langzamerhand eens iets aan die buik gaan doen.

Inderdaad, wordt er naast me in de auto iets te snel geantwoord.

Daarmee niet verwijzend naar de van spekjes voorziene carbonara.

Het moet dan ook gezegd. De bolling boven mijn riem is zich voorzichtig uit gaan dijen.

In het navelgat was zo af en toe een vriendelijk verdwaald pluisje katoen te vinden, en een exta gaatje in de riem was eenvoudig bij geprikt.

Verder niet alarmerend.

Sluipend kwam er elk jaar een kilootje of wat bij en op een gegeven moment verzamelde mijn navel voldoende stof voor het breien van een babytruitje.

Het stuk leer om mijn middel moest verlengd en het uitzicht naar beneden werd langzaam elk jaar wat minder.

De punten van de schoenen bleven nog goed zichtbaar maar het gebied daar tussen was slechts reikhalzend te bewonderen.

Tijd voor actie dus.

In de jaren negentig had je de spotjes van Tell Sell.

Tony Little en Mike die op middag of nachttelevisie in nagesynchroniseerd Nederlands de kwaliteiten van de "Abdobinal trainer" aanprezen.

De abdominal trainer was een doorlopend metalen buizen frame waarmee je op de grond gelegen de buikspieren kon trainen.

Vaak in de show van Mike en Tony op tv moeiteloos voorgedaan door een in spandex gespannen blondine. Waarbij het telefoonnummer voor het bestellen van het apparaat elke 5 minuten naast haar helder blauwe ogen in beeld verscheen.

De jaren negentig zijn voorbij en inmiddels is er Wifi en Bluetooth.

Mijn nieuw aangeschafte op de abdominal gebaseerde "bauchmuskeltrainer" is hiervan voorzien.

Een bijpassen xxl spandex outfit om de vorderingen goed zichtbaar te maken was ook snel gekocht.

De oefeningen in de handleiding waren eenvoudig met foto's geïllustreerd en de bleutooth maakt verbinding met je telefoon zodat je steeds je verrichtingen kunt volgen.

Bij alleen het geschikt maken van de connectie van de bluetooth met je telefoon verlies je zomaar een pond of wat buikvet.

Je probeert steeds of het apparaat je abdominal bewegingen wel registreert.

Frustreert wat aan de knopjes van je telefoon of je bauchmuskeltrainer apparaat en probeert het nog eens.

Na een kwartiertje vind je dan in de doos een batterij om de "bauchmuskeltrainert" bleutoothunit van stroom te voorzien.

Vijf minuten trainen per dag "ist auchreichend fur ein muskulösen körper" zegt de handleiding.

Ik was al ruim een half uurtje aan het abdominalen dus dat moest voor die dag voldoende zijn.

Mijn, "kan je al wat zien" werd wat meewarig bezien. Maar ik voelde de spieren al branden in mijn buik.

Dat branden ging de volgende dag gewoon door. Bukken was onmogelijk. En alleen rechtop kleine stapjes maken was pijnloos.

S ‘avonds werd het bauchmuskeltraineren maar even overgeslagen.

Na een weekje ging het wat beter en werd de draad weer opgepakt.

De bluetooth werd verboden met de fitapp op de telefoon, en de vijf minuten bauchspiertraining werd strak gehanteerd.

Na een maand kon je het zien.

Een platte gespierde naveltstreek die al het daar aanwezige vet naar boven had geduwd.

Ik had nu een 80e cup maatje. Wat weer het een en ander verklaarde bij de spandex blondine van het Tony en Mike filmpje.

Na een maandje was de cup maat weer naar zijn plaats gedaald.

De weegschaal gaf wel een kilootje minder aan.

Maar dat krijgen we de komende weken met wat gespekte spaghetti carbonara wel weer goed.

Stoofvlees

Frans had al jong een vriendin. Haar ouders hadden een bloemenwinkel en het was al snel beschikt dat hij die straks maar moest overnemen.
Eerst trouwen natuurlijk want de Tilburgse gemeenschap van 1971 had het nog niet zo op samenwonen.
Frans mocht overdag vast werken tussen de bloemen in de winkel en s ‘avonds met de (schoon)familie mee-eten.
S ‘avonds nog wat TV kijken. De Berend Boudewijn Quiz of op losse groeven samen op de bank, maar na een uur of negen werd verwacht dat hij weer huiswaarts zou keren. "En gin gefoezel aan d'n deur Frans want ik hey oew in den goaten", zei zijn toekomstig schoonvader dan.
Waarna Frans zijn vriendin een kuise zoen op de wang gaf en met verwarde hormonen weer naar huis vertrok.

Als voorbereiding op de overname van de winkel straks volgde hij de vakopleiding bloementeelt in Vught.
En daar leerde we elkaar kennen. Ik was een stuk jonger en blij eindelijk iets met mijn passie voor bloemen en planten te mogen gaan doen.
Maar Frans was al bezig met de indeling van zijn bloemenwinkel die hij straks over zou nemen.
De bruiloft straks en daarna eindelijk elke dag samen met zijn vriendin.
"En niks nieh elke avond na de televisie weer naar huis".
Zijn fanatieke inzet was aanstekelijk en stuwde ook mijn schoolprestaties naar grotere hoogte.
"Twee joarkes, twee joar moar Huber. Dan hèk de papieren en mag ik elken dag alléén zèn mee men mèske."

In de schoolpauzes gingen we vaak naar "'t kruispunt" een patatje stoofvlees halen.
Nog altijd een zwaar gemis in de contreien waar ik tegenwoordig woon.
Zacht tot draadjes gestoofd paardenvlees tussen warme dikke frieten, die je onderweg de wereld problemen vergetend uit een puntzak prikte.

De dag van de diploma uitreiking was mijn klein moment van glorie.
Ik had een speech van vier kantjes voorbereid waarin ik de leraren, schoolreisjes en opleiding op de hak nam.
Vier weken was ik er op mijn zolderkamertje mee bezig geweest. Eindeloos schrijven en schrappen.
Dik aangezette anekdotes over dingen en gebeurtenissen van de afgelopen jaren op school.
Ik weet nog dat de gierende zenuwen pas onderweg naar het podium van me af gleden en ik volstrekt rustig de zaal met mijn teksten bespeelde. Wat zou het, ik had mijn diploma toch al op zak.
Er zat ook een stukje over Frans bij. Over schoolvriendschap, kattenkwaad, en zijn vriendin als eindstreep motivator.
Onderweg terug van het podium schouderkloppen van mijn medeleerlingen met achterin bij mijn ouders een stomp in mijn zij van Frans. "Mooi man".

Drie maanden later werd ik opgeroepen voor het vervullen van mijn dienstplicht.
Tijdens Frans zijn bruiloft stond ik in een groene boogtent ergens op een Duits akker bier te tappen.
En bij de feestelijke opening van zijn winkel schoot ik op ballonnen op een schietbaan in de Harskamp.
Pas veertien maanden later ging ik eens langs.
Met een legergroen rompertje voor zijn pasgeboren dochter.
De kinderwagen stond achterin de "binderij" waar de bloemen werden schoongemaakt en gebonden tot boeketten.
Samen met zijn vrouw bestierde hij “den winkel”. Hij glom er de hele dag van trots.

Een half jaar later verhuisde ik naar het midden van het Land.

Vijfentwintig jaar later staat hij nog steeds achter de toonbank van zijn bloemenwinkel.
Zijn dochter schikt er bloemen en een magere jongen loopt er te dweilen.
Zijn vrouw was de bestellingen rijden.
Mijn dochters vrijer zegt ie tegen me, terwijl hij naar de magere jongen knikt..
Hij sloapt ok bij ons. Wel efkes anders als bij ons vruuger.
Wil later ook de bloemen in. En mischien straks in d’n winkel.
Maar moet, vindt ie, eerst maar eens zijn school afmaken.
Dan zullen we wel eens zien, of 't een blijverken is.

"Kom irst een patat mee stoofvlis hoale, net as vruuger, moakt meej jou figuur nah toch niet meer uit"
En we wandelen voor een puntzak dikke fritten met draadjesvlees naar de stad.
Al zagen we elkaar gisteren voor het laatst.

Pillendraaien

Afgelopen weken zat ik aan de "gemeen bacteriedodende" pilletjes.

In het ziekenhuis wist de arts het zeker. Ik moest even langs de apotheek voor een kuurtje "moeilijklatijnse" naam tabletjes.

Super pilletjes die elk niet thuishorende leven in mijn lichaam onmiddellijk de nek zou omdraaien.

Bij de apotheek aangekomen bleken de "moeilijklatijnse" naam tabletjes niet meer gefabriceerd te worden.

Maar geen probleem, er was een alternatief.

In plaats hiervan waren er bijvoorbeeld "ingewikkeldgeschreven" antibioticum tabletjes voorhanden met nagenoeg, bijna dezelfde werking als die van de "moeilijklatijnsenaam" tabletjes.

De arts werd een gebeld voor een overleg.

Die vond het goed.

Maar helaas, ... schaamrood bij de apothekers assistente.

De "ingewikkeldgeschreven" tabletjes waren inmiddels ook uit de handel genomen.

Geen apotheek had ze meer voorhanden.

De ziektekosten verzekering had namelijk een veel voordeliger alternatief met de apothekers uit onderhandeld.

De computer werd geraadpleegd, de arts werd nog eens gebeld en uiteindelijk werd er gekozen voor de door ziektekosten verzekering overeengekomen "gemeen bacteriedodende" pilletjes.

Met iets meer bijwerkingen dat wel. Maar wel met nagenoeg bijna, ongeveer dezelfde effectieve werking.

Je werd wel kostmisselijk van de "gemeen bacteriedodende" pilletjes, en je moet er een keer of zes per dag ontzettend haastig van naar het toilet.

En het kon de concentratie beïnvloeden, en de rijvaardigheid. En er was een enkel geval van hersendood bekend.

Maar dat was gewoon een kwestie van binnen haastafstand van een herentoilet verblijven.

Geen ingewikkelde dingen programmeren, en op de automatische piloot met wc rolletje aan het stuur op de fiets door de polder vertrouwen op de dagelijkse routine.

Niet op geur en kleur afstand verblijven van broodje mayo etende collega's

En vooral Frans Bauer en Andre Rieu vermijden om afsterven van hersencellen tegen te gaan.

Maar hee.... super voordelig voor de ziektekostenverzekering en het spul was toch zeker haast bijna net zo goed als de oorspronkelijk bedoelde pilletjes.

Is de verwachting.

De laatste week door het Hollandse regenweer van de polder een verkoudheid opgelopen.

De normale weerstand is in drie weken door de tabletjes vakkundig de pan in gehakt.

Met als gevolg dat mijn ademhaling zich door kanalen van slijm naar binnen en buiten moet worstelen.

Wel een rustgevend geluid dat gegorgel zo nachts in bed.

Vooral mijn vrouw is er gek op.

De apotheek had wel een pilletje tegen het geslijm.

Normaal zouden ze een "supertegenslijm" siroopje aan me voorschrijven.

Maar die werd niet meer gemaakt.

Het alternatieve (niet te vreten) "ooknietverkeerdtegensnot" zetpilletje was altijd voorhanden, maar was vanwege mislukte onderhandelingen met de ziektekostenverzekeraar door de fabrikant uit de handel genomen.

Als alternatief heb ik een pot Dampo een liter te koken water en een handdoek voor over het hoofd mee gekregen.

Een uurtje stomen in een beslagkom onder een handdoek.

De medische kosten zijn vast in mindering gebracht op het eigen risico.

BjØrn

Het is even wennen, kinderen die het huis uit zijn.
In het begin vraag je je af wat je met al dat gekookte eten moet doen.
En blijven er voor het eerst zakken chips ongeopend achter in de kast.
Maar langzaam pas je je inkopen erop aan.
En doe je plotseling voor de helft van het normale budget boodschappen.

De vreemde vragen nemen ook langzaam af.
We hebben inmiddels al uitgelegd dat je boerenkool beter niet kunt bakken.
En dat niet noodzakelijk de gehele was roze hoeft te kleuren in de wasmachine.
En dat je inderdaad voor het gebruik van de mobiele telefoon, en de televisie moet betalen.
Tijd ook om iets te gaan doen met de loze ruimtes in het huis.
De achtergebleven kinderkamers moeten functionele hobbykamers worden voor de ouders.
Vrienden van ons hadden na het vertrek van hun kinderen het zolderkamertje met het "pijn is fijn" assortiment van Christine le Duc ingericht.
Maar wij hadden andere plannen met de vrijgekomen ruimtes.
En omdat dat hierarchies zo bepaald is wordt de grootste kamer de hobbykamer van mijn vrouw.

Inmiddels is dan ook het naargeestig zwart, na grijs-blauw, mauve-mos en mediteraan-frieseweidegras geprobeerd te hebben, op de muur vervangen met een fris blauw-groen.
En is de verwarming nu wel aangesloten.

Voor de inrichting moeten we natuurlijk wel wat extra meubelen hebben.
En waar zijn deze beter te verkrijgen dan bij het Zweeds bedrijf IKEA.
Gelukkig is zaterdag de rustigste dag in dit woonwarenhuis.
En was ook nog eens alles afgeprijsd vanwege het Zweeds midwinternachtfeest "Plundra".
We zijn echter na jaren van Zweeds bouwpakket meubel assembleren ervaren IKEA-deskundige geworden.
En zijn direct via de uitgang naar binnen gegaan, richting magazijn.
Hiermee het zes kilometer lange winkelpad vermijdend.
Onderweg echter zagen we in de koopjeshoek precies het door ons gewenste artikel staan voor een fractie van de normale aanschafprijs.
Het was een showroommodel vertelde de ooit in de ballenbak achtergelaten medewerker BjØrn ons.
En hij kon het weten want nadat zijn vader en moeder hem ter adoptie achtergelaten hadden in het speelparadijs, was hij liefdevol opgenomen in de Ikea familie.
Daar was hij opgeleid tot "billy" boekenkast verkoper en mocht hij na jaren rondgedwaald te hebben in het woonwarenhuis nu de köØpjeshoek bestieren.
Bjorn (die eigenlijk Kees genoemd werd door zijn ouders maar dat vond de Ikea familie maar niks) vertelde ons dat we de kast zo mee konden nemen naar de kassa en daarna dan voor vervoer uit elkaar konden schroeven in de "schrØef höek"
Toen voor de zevende keer over de speakers werd afgeroepen dat "Janie van vier" graag opgehaald wilde worden van het speelparadijs werd Bjorn onrustig en snelde richting ballenbak.

Wij namen onze "Kallax" opbergkast mee naar de kassa en rekende deze met onze ikea family pas daar af.
Want zijn we niet allemaal "ikea" familie.

In de "schrØef höek" stond een permanent team van "Swedisch funiest home video's" te filmen hoe mensen hun koopjeshoek spullen weer uit elkaar stond te schroeven.
Bij ons braken maar vier van de handige houten pennetjes af in de voorgeboorde gaatjes van de kast.
Niet genoeg voor een deelname in de uitzending van die avond.

Thuis gekomen belde mijn oudste zoon.
"Wat eten jullie vanavond?"
Patat, hoorde ik mijn vrouw zeggen.
Waarna ze naar de supermarkt snelde.
Vonden we wel gezellig.
Als we alleen willen zijn eten we namelijk altijd spruitjes.

Goed voornemen

Goede voornemens?.

Ik doe zo weinig mogelijk aan goede voornemens.
Ik kan de modejaren nog af zien aan de fitness-trainingpakjes in de kast.
Een jaar of wat geleden was de modekleur oranje met bijpassend badstoffen hoofdband.
Handig om het zweet mee af te drogen na een paar uur cardiofitness.
 
Helaas..
Teveel spiegels in de fitnessruimte.
Elke keer weer die weerspiegeling van die niet te bedwingen Mount Everest boven mijn riem.
De enige plaats zonder spiegels, de bar.
Waar godzijdank ook nog andere dingen geserveerd worden dan energy drank.
"Doe mij effe een portie bitterbal en een bereklauw met pinda, schat.", terwijl ik met het hoofdbandje de kringen van mijn bier wegveeg.
Moest ik maar niet meer doen.
Sporten als goed voornemen.

S ‘ochtends naar Utrecht, de bloemenmarkt op het Janskerkhof.
Blijft wonderlijk dat de meeste bloemenverkopers mannen zijn.
Terwijl op mijn bloemenschool in al mijn klassen bijna alleen maar meisjes zaten.
Die moeten haast allemaal wat anders zijn gaan doen toen ze groot werden.
Hadden zich vast ook wat anders voorgenomen.

Drie bossen tulpen voor vijf euro.
Maar ik zoek naar rozen.
Het moeten witte zijn.
"Witte tulpen" probeert de verkoper.
Maar die passen niet in mijn te maken bruidsboeket.
De eerste weer in twintig jaar die ik moet maken voor een trouwlustige collega.
Daarbij zou geen van mijn voormalige klasgenoten voor tulpen kiezen in een bruidsboeket.
Te gewoontjes, te vergankelijk. En niet passend bij het meest gevaarlijke goede voornemen.
Nee, vastgelegd samenwonen doe je met rozen.
Tulpen zijn meer voor een weekendje weg.
Ik vind ze drie kraampjes verder.
Maagdelijk wit, met gemeen stekende doornen.

Het is pas 2 januari.
De weegschaal onder mijn voeten zegt dat het toch echt anders moet.
Ik neem mij voor dat de volgende weging vijf kilo minder moet aangeven.
Minder eten dus, als goed voornemen voor dit jaar.
En misschien de tussendoortjes laten staan.
Maar s ‘avonds is er erwtensoep.
Met stokbrood en kruidenboter.
En er liggen nog wat restjes vlees van het gourmetten van gisteravond.
Daarbij wat snel gemaakte eiersalade en een opgebakken worstje.
En dan zijn er ook nog de die ochtend meegenomen aardbeien.
Niet direct waarneembaar onder de slagroom en poedersuiker.
Maar heerlijk zoet en te voordelig aangeschaft om te laten liggen.

Ik breng die avond de weegschaal op het wiebelig vlieringtrapje naar de zolder.
En neem mij voor, volgend jaar... nog maar weer eens wegen.