Haag

Vroeger gebruikte ik ze vaker.
Automatisch zonder erbij na te denken.
Maar met het verstrijken van de jaren gezeten achter een bureau, had ik ze wat minder nodig.

Gisteren "even" de 35 jaar oude beukenhaag verwijderd uit de tuin.
Met de jonge tuinman van hiernaast.
En vanochtend wist ik weer dat ze er nog waren.
Spieren.
Onvoorbereid waren ze ingezet, uit massa's vlees losgeschoten en piepend aan het werk gegaan.
De hersens spieren dachten nog dat ze 22 waren en gaven de arm en rugspieren opdracht gezellig mee te doen.
Vanochtend is alles op slot geschoten, is mijn lichaam in staking en doet alleen ademen maar een beetje zeer.
Het kopje koffie laat ik op de aanrecht staan en ik probeer door voorzichtig voorover te buigen met de lippen de koffie op te zuigen.
Optillen zou onmogelijk zijn want daarvoor zou ik een arm moeten buigen.
Eigenlijk is helemaal voorover buigen onmogelijk maar twee in elkaar geschoven rietjes werken ook prima.

Ik probeer een zombie loopje naar de ijskast om de boter en beleg te halen.
En besluit dat het vandaag een dieet dag wordt.
 
Eigenlijk gaat leunen tegen een deurpost nog het beste.
En een prima plek om rustig naar buiten te kijken en de wereld aan mij voorbij te zien trekken..
Daar loopt de jonge tuinman van hiernaast, die buiten zijn zoontje in de lucht gooit en handig opvangt.
Een duim omhoog steekt en roept "volgende week de planten erin.".
Met moeite buig ik een arm en laat een duim vanuit mijn pijnlijke hand omhoog schieten.
"Net zo makkelijk..... doen we hoor".