zondag 31 januari 2016

Pillendraaien

Afgelopen weken zat ik aan de "gemeen bacteriedodende" pilletjes.
In het ziekenhuis wist de arts het zeker. Ik moest even langs de apotheek voor een kuurtje "moeilijklatijnse" naam tabletjes.
Super pilletjes die elk niet thuishorende leven in mijn lichaam onmiddellijk de nek zou omdraaien.
Bij de apotheek aangekomen bleken de "moeilijklatijnse" naam tabletjes niet meer gefabriceerd te worden.
Maar geen probleem, er was een alternatief.
In plaats hiervan waren er bijvoorbeeld "ingewikkeldgeschreven" antibioticum tabletjes voorhanden met nagenoeg, bijna dezelfde werking als die van de "moeilijklatijnsenaam" tabletjes.
De arts werd een gebeld voor een overleg.
Die vond het goed.
Maar helaas, ... schaamrood bij de apothekers assistente.
De "ingewikkeldgeschreven" tabletjes waren inmiddels ook uit de handel genomen.
Geen apotheek had ze meer voorhanden.
De ziektekosten verzekering had namelijk een veel voordeliger alternatief met de apothekers uit onderhandeld.
De computer werd geraadpleegd, de arts werd nog eens gebeld en uiteindelijk werd er gekozen voor de door ziektekosten verzekering overeengekomen "gemeen bacteriedodende" pilletjes.
Met iets meer bijwerkingen dat wel. Maar wel met nagenoeg bijna, ongeveer dezelfde effectieve werking.
Je werd wel kostmisselijk van de "gemeen bacteriedodende" pilletjes, en je moet er een keer of zes per dag ontzettend haastig van naar het toilet.
En het kon de concentratie beïnvloeden, en de rijvaardigheid. En er was een enkel geval van hersendood bekend.
Maar dat was gewoon een kwestie van binnen haastafstand van een herentoilet verblijven.
Geen ingewikkelde dingen programmeren, en op de automatische piloot met wc rolletje aan het stuur op de fiets door de polder vertrouwen op de dagelijkse routine.
Niet op geur en kleur afstand verblijven van broodje mayo etende collega's
En vooral Frans Bauer en Andre Rieu vermijden om afsterven van hersencellen tegen te gaan.

Maar hee.... super voordelig voor de ziektekostenverzekering en het spul was toch zeker haast bijna net zo goed als de oorspronkelijk bedoelde pilletjes.
Is de verwachting.

De laatste week door het Hollandse regenweer van de polder een verkoudheid opgelopen.
De normale weerstand is in drie weken door de tabletjes vakkundig de pan in gehakt.
Met als gevolg dat mijn ademhaling zich door kanalen van slijm naar binnen en buiten moet worstelen.
Wel een rustgevend geluid dat gegorgel zo nachts in bed.
Vooral mijn vrouw is er gek op.

De apotheek had wel een pilletje tegen het geslijm.
Normaal zouden ze een "supertegenslijm" siroopje aan me voorschrijven.
Maar die werd niet meer gemaakt.
Het alternatieve (niet te vreten) "ooknietverkeerdtegensnot" zetpilletje was altijd voorhanden, maar was vanwege mislukte onderhandelingen met de ziektekostenverzekeraar door de fabrikant uit de handel genomen.
Als alternatief heb ik een pot Dampo een liter te koken water en een handdoek voor over het hoofd mee gekregen.
Een uurtje stomen in een beslagkom onder een handdoek.
De medische kosten zijn vast in mindering gebracht op het eigen risico.

zondag 24 januari 2016

BjØrn

Het is even wennen, kinderen die het huis uit zijn.
In het begin vraag je je af wat je met al dat gekookte eten moet doen.
En blijven er voor het eerst zakken chips ongeopend achter in de kast.
Maar langzaam pas je je inkopen erop aan.

En doe je plotseling voor de helft van het normale budget boodschappen.

De vreemde vragen nemen ook langzaam af.
We hebben inmiddels al uitgelegd dat je boerenkool beter niet kunt bakken.
En dat niet noodzakelijk de gehele was roze hoeft te kleuren in de wasmachine.
En dat je inderdaad voor het gebruik van de mobiele telefoon, en de televisie moet betalen.

Tijd ook om iets te gaan doen met de loze ruimtes in het huis.
De achtergebleven kinderkamers moeten functionele hobbykamers worden voor de ouders.
Vrienden van ons hadden na het vertrek van hun kinderen het zolderkamertje met het "pijn is fijn" assortiment van Christine le Duc ingericht.
Maar wij hadden andere plannen met de vrijgekomen ruimtes.
En omdat dat hierarchies zo bepaald is wordt de grootste kamer de hobbykamer van mijn vrouw.


Inmiddels is dan ook het naargeestig zwart, na grijs-blauw, mauve-mos en mediteraan-frieseweidegras geprobeerd te hebben, op de muur vervangen met een fris blauw-groen.
En is de verwarming nu wel aangesloten.


Voor de inrichting moeten we natuurlijk wel wat extra meubelen hebben.
En waar zijn deze beter te verkrijgen dan bij het Zweeds bedrijf IKEA.
Gelukkig is zaterdag de rustigste dag in dit woonwarenhuis.
En was ook nog eens alles afgeprijsd vanwege het Zweeds midwinternachtfeest "Plundra".

We zijn echter na jaren van Zweeds bouwpakket meubel assembleren ervaren IKEA-deskundige geworden.
En zijn direct via de uitgang naar binnen gegaan, richting magazijn.
Hiermee het zes kilometer lange winkelpad vermijdend.
Onderweg echter zagen we in de koopjeshoek precies het door ons gewenste artikel staan voor een fractie van de normale aanschafprijs.
Het was een showroommodel vertelde de ooit in de ballenbak achtergelaten medewerker BjØrn ons.
En hij kon het weten want nadat zijn vader en moeder hem ter adoptie achtergelaten hadden in het speelparadijs, was hij liefdevol opgenomen in de Ikea familie.
Daar was hij opgeleid tot "billy" boekenkast verkoper en mocht hij na jaren rondgedwaald te hebben in het woonwarenhuis nu de köØpjeshoek bestieren.
Bjorn (die eigenlijk Kees genoemd werd door zijn ouders maar dat vond de Ikea familie maar niks) vertelde ons dat we de kast zo mee konden nemen naar de kassa en daarna dan voor vervoer uit elkaar konden schroeven in de "schrØef höek"
Toen voor de zevende keer over de speakers werd afgeroepen dat "Janie van vier" graag opgehaald wilde worden van het speelparadijs werd Bjorn onrustig en snelde richting ballenbak.


Wij namen onze "Kallax" opbergkast mee naar de kassa en rekende deze met onze ikea family pas daar af.
Want zijn we niet allemaal "ikea" familie.


In de "schrØef höek" stond een permanent team van "Swedisch funiest home video's" te filmen hoe mensen hun koopjeshoek spullen weer uit elkaar stond te schroeven.
Bij ons braken maar vier van de handige houten pennetjes af in de voorgeboorde gaatjes van de kast.
Niet genoeg voor een deelname in de uitzending van die avond.


Thuis gekomen belde mijn oudste zoon.
"Wat eten jullie vanavond?"
Patat, hoorde ik mijn vrouw zeggen.
Waarna ze naar de supermarkt snelde.
Vonden we wel gezellig.
Als we alleen willen zijn eten we namelijk altijd spruitjes.

zondag 3 januari 2016

Goed voornemen

Goede voornemens?.

Ik doe zo weinig mogelijk aan goede voornemens.
Ik kan de modejaren nog af zien aan de fitness-trainingpakjes in de kast.
Een jaar of wat geleden was de modekleur oranje met bijpassend badstoffen hoofdband.
Handig om het zweet mee af te drogen na een paar uur cardiofitness.
 

Helaas..
Teveel spiegels in de fitnessruimte.
Elke keer weer die weerspiegeling van die niet te bedwingen Mount Everest boven mijn riem.
De enige plaats zonder spiegels, de bar.
Waar godzijdank ook nog andere dingen geserveerd worden dan energy drank.
"Doe mij effe een portie bitterbal en een bereklauw met pinda, schat.", terwijl ik met het hoofdbandje de kringen van mijn bier wegveeg.
Moest ik maar niet meer doen.
Sporten als goed voornemen.


S ‘ochtends naar Utrecht, de bloemenmarkt op het Janskerkhof.
Blijft wonderlijk dat de meeste bloemenverkopers mannen zijn.
Terwijl op mijn bloemenschool in al mijn klassen bijna alleen maar meisjes zaten.
Die moeten haast allemaal wat anders zijn gaan doen toen ze groot werden.
Hadden zich vast ook wat anders voorgenomen.


Drie bossen tulpen voor vijf euro.
Maar ik zoek naar rozen.
Het moeten witte zijn.
"Witte tulpen" probeert de verkoper.
Maar die passen niet in mijn te maken bruidsboeket.
De eerste weer in twintig jaar die ik moet maken voor een trouwlustige collega.
Daarbij zou geen van mijn voormalige klasgenoten voor tulpen kiezen in een bruidsboeket.
Te gewoontjes, te vergankelijk. En niet passend bij het meest gevaarlijke goede voornemen.
Nee, vastgelegd samenwonen doe je met rozen.
Tulpen zijn meer voor een weekendje weg.
Ik vind ze drie kraampjes verder.
Maagdelijk wit, met gemeen stekende doornen.


Het is pas 2 januari.
De weegschaal onder mijn voeten zegt dat het toch echt anders moet.
Ik neem mij voor dat de volgende weging vijf kilo minder moet aangeven.
Minder eten dus, als goed voornemen voor dit jaar.
En misschien de tussendoortjes laten staan.
Maar s ‘avonds is er erwtensoep.
Met stokbrood en kruidenboter.
En er liggen nog wat restjes vlees van het gourmetten van gisteravond.
Daarbij wat snel gemaakte eiersalade en een opgebakken worstje.
En dan zijn er ook nog de die ochtend meegenomen aardbeien.
Niet direct waarneembaar onder de slagroom en poedersuiker.
Maar heerlijk zoet en te voordelig aangeschaft om te laten liggen.

Ik breng die avond de weegschaal op het wiebelig vlieringtrapje naar de zolder.
En neem mij voor, volgend jaar... nog maar weer eens wegen.