Oudergesprek

Eén keer per jaar was er, waar nodig, een oudergesprek.
Je kreeg dan een briefje voor je moeder met een datum waarop ze op school verwacht werd.
Dat kon natuurlijk nooit veel goeds betekenen.
Andere kinderen kregen geen briefje mee en hun ouders mochten gewoon thuis blijven.
Dat briefje brandde in je broekzak op weg van school naar huis.
Je liet het gewoon in je zak zitten en het zou in de wasmachine vanzelf kwijt raken.
Maar je moeder maakte je zakken leeg voordat ze als was in de machine verdween.
Want soms zaten er knikkers of kiezels in.
En die rammelde in de trommel.
Dus na je "oh ja" vergeten, moest je vertellen waarom je dacht dat ze daar, op school, verwacht werd.
Kon zijn dat de juf de losgelaten kikkers niet waardeerde.
Terwijl je zolang bezig was geweest ze te verzamelen buiten de stad.
En ze zo leuk sprongen onder haar voeten op de stoel.
Wellicht was je afwezigheid opgevallen nadat je op de sportdag vanaf de sprintbaan doorgelopen was naar huis.
Je had net een nieuwe stapel strips van je neven gekregen.
En vond dat de hele weg rennen naar huis sportprestatie genoeg was.

Er werden stickers geplakt op de klas muur bij je naam als een kind goed gepresteerd had.
Maar je wist waar de juf ze kocht. En ze waren maar 5 cent voor een velletje met twintig stickers.
Het was haar niet ontgaan dat je de laatste tijd uitzonderlijk goed presteerde.
Al gebruikte ze eigenlijk voor de jongens cowboy stickers en voor meisjes die van Barbie.
Die bij jou naam waren voornamelijk van roze Matell meisjes.

Je bleef met samengeknepen billen wachten tot je moeder terug kwam van school.
In je hoofd alles nagaand wat je afgelopen tijd uitgespookt had.
"Hoe was het ?" vroeg je dan.
Waarop je moeder met haar hand over je kuif streek.
Niets over kikkers of stickers zei.
Maar hoe aardig je juf was.
En dat je makkelijk dit jaar over naar de volgende klas zou gaan.

Niemand die daarna iets kwaads over de juf zei.
Ze was ter plekke heilig verklaard.
En ik kreeg alleen nog cowboystickers.